Legg ut eit vestlandsdikt før eg tar kveld...

Vestlandet i meg

Gje aldri uttrøkk for ka du føle, trur og meina
d’e så toskje, vettu, å meina ting åleina,
så ser eg noko løye og får så løst å le,
så ser eg føsst på andre før eg våga la det skje.
Det e Vestlandet i meg.
Det e Vestlandet i meg, det.

Snakk adle itte munnen, og skryt di opp i veret,
og smisk og smil og nikka – iallfall te di fere.
Eg stryke folk med håro te di snur ryggjen te,
då kan eg leggja ut om ko søndige di e.
Det e Vestlandet i meg.
Det e Vestlandet i meg, det.

Det venta alltid straff nå’ du ha det kjekt og løye
og knirka litt med sengjo elle hoppa litt i høyet.
Viss eg ein gong imjødlo bler nødde te å gle
meg øve livet, så vett’eg eg må him og be
Det e Vestlandet i meg.
Det e Vestlandet i meg, det.

Forsyn deg mens du kan, for du vett’kje om det vare,
og kjeme flasko fram, då bør du lukta fare.
Nå’ andre tar seg éin, som di sete lengje med,
då hiv’eg innpå fira og lar di renna ned.
Det e Vestlandet i meg.

Det e Vestlandet i meg, det.

Ingvar Moe

Det er nesten eit år sidan eg la ut noko av Einar Økland, det er for lenge...

Graset i hagen må vekk, seier mor

Graset i hagen må vekk, seier mor

Frosken
den tosken
sat nedi hagen.
Der blei han hoggen
tvers gjennom magen
- av mor sin nyslipte ljå.

Mor mi sa:
Det var ikkje bra.
Men frosken
den tosken
blei glad.

Tusen takk for visitten!
sa han,
og opna seg høfleg på midten.

Mor sa:
Eg har så vondt for å sjå.
Og heldt fram med å slå.

Ein møter så mangt i hagen

sommarsdagen.

Einar Økland

På høgtid med nokre Marie Takvam ord...

Det djupaste knefall

Eg vil danse.
Eg vil danse for deg
i skinet frå natt-lampen.
Kjolen løyser du av meg
og håret skal falle fritt.

Eg vil danse ein ung dans
etter songen inne i meg
og til tonane frå spana strenger.

Du skal vere nær.
Du skal falle på kne
ved føtene mine.

Du skal liggje på kne
i halvlyset,
lenge.

Ein mann på kne
for ei dansande kvinne:
Det djupaste av alle knefall –

og det vonfullaste.

Marie Takvam

I natt vil eg legge ut eit av barnedikta til Halldis Moren Vesaas...

Tøysevers om katten

Eg sette brillene på min katt, san,
for at eg betre skulle kjenne´n att, san.
Men katten sa at det er reint umogleg
å bruke briller på musejakt.
Nei, å nei, å nei, å jaså,
nei, å nei, å nei, å jaså.
Men katten sa at det er reint umogleg
å bruke briller på musejakt.

Så tok eg brillene av min pus att,
og da tok katten seg straks ei mus att.
Da skjøna eg at det er reint umogleg
å bruke briller på musejakt.
Nei, å nei, å nei, å jaså,
nei, å nei, å nei, å jaså.
Da skjøna eg at det er reint umogleg
å bruke briller på musejakt.

H. M. Vesaas

På tide med eit av Vinje sine dikt igjen...

Livet er godt

God på sin vis
må kvar vera funnen.
Aldri eg fann
nokon syndig i grunnen.

God på sin vis
visst kvar ein må vera.
Naud må der til
når vondt han skal gjera.

Kvar på sin vis
si sæla vil vinna,
alltid han leitar,
men sjeldan kan finna.

Den som med hat
frå livet seg vende,
livet til gagns
rett aldri han kjende.

Aa. O. Vinje

Kvil i fred Nora Brockstedt

Nora Brockstedt

Voi Voi

Ola Jonsmoen har skrevet eit dikt eg er veldig glad i...

Dagen, vinden og hjartet

Barnet seier:
Eg har livet,
gjev meg lyset.

Hjartet spør vinden spør dagen.

Dagen svarar:
Eg har lyset,
gjev meg livet.

Barnet seier:
Eg har auge,
syn meg verda.

Hjartet spør vinden.

Vinden svarar:
Eg eig verda,
gjev meg auge.

Barnet seier:
Eg har kjærleik,
lær meg elska.

Hjarte, no mitt hjarte!

Hjartet svarar:
Barn, her er eg.
Du skal veksa.

Ola Jonsmoen

I dag var målet å finne ein forfattar eg ikkje har lagt ut tidlegare... og det fann eg...

Skrift i sand Vi er berre skrift i sand, og likevel, bror min, likevel noko høgt over all forstand. Alle har vi eit kall. Nybrotet, smia, kjøkenbenken, alt krev ein slitar og skald. Nytt vel ut di dyre stund. Den dag er nære då all din lengsel er metta med mold i munn. Du er vel ein namnlaus ein. Men hugs, der du er, er du ambassadøren, ein kongeleg ærendsvein. Olav Gullvåg

Mandagen er snart over, så eg har funnet eit Åse-Marie Nesse dikt eg ville dele før eg logge av...

LEGG IKKJE DITT LIV I MI HAND

Legg ikkje ditt liv i mi hand
om min kjærleik er svar
min kjærleik er også eit rop
i motvind

legg ein blom i mi hand
ein tusenfryd i dag
ein tistel i morgon
og den lækjande urt
som veks av tårer

legg ein fugl i mi hand
ein pjusket liten fugl
så stryk eg han vakker
og lærer han å flyge:
Kom tilbake når du vil

legg di hand i mi hand
så er vi sterke saman
så er vi svake saman
så er vi saman

men tyng meg ikkje ned
med din kjærleik
legg ikkje ditt liv i mi hand
lev sjølv

Åse-Marie Nesse

Kolbein Falkeid sitt dikt ENSOMHET er vel perfekte ord i natta...

ENSOMHET

Ensomhet, sier du. Det
er greit med litt
ensomhet bare det ikke
blir for mye.
Da åpner jeg døren
og roper ut i natten: kom inn
kom inn – her er ensomhet nok
for to! ja for fire! Og
på riktig ille dager brøler
jeg: her er ensomhet nok
for et helt orkester!

Kolbein Falkeid

Dette er ein slik dag der alt liksom blir feil, kom heller ikkje på noko eg ville poste her... etter litt tenking enda eg med å hente fram ein sang som bør lette litt på humøret...

KARI SVENDSEN

OLA TVEITEN

Tid for ein av dei store favorittane igjen...

Oppi tindom


Dagen står kald kring vårt hjarte
i otta før gravsens gry.
Kring dagen står fjella svarte,
stengt er det alle stader
med tind over tind mot den bleike sky.
Eg fylgjer dagen mot soleglad
og dryer i einseto øvst oppi tindom.
Men alle tindar skal natta ta -

Tor Jonsson

Diktet i dag er signert Peter R. Holm...

 Masker, minespill

Bak alle skiftende
masker som skjuler
våre trekk,avslører
vår forkledning, spiller vi
oss selv... Uten å vite det
kan vi fange et trekk
av masken opp, Usynlig
går det videre i oss, blir
vi selv en del av det spill
vi tror vi står utenfor, Skjult
av en maske trer vi frem
som den vi egentlig er

Peter R. Holm

Ser det er nesten 2 år sidan eg la ut eit av Hans Sande sine dikt, best eg rettar på det med eingong...

 FOLKEVISE 

Korleis lear jentene på seg?
Dei lear seg slik
at dei galne blir friske 
Dei lear seg slik 
at dei friske blir galne
Dei lear seg slik at månen går opp
og ned 
tre gongar kvar natt
og tømer månekvitt over alle hav

Hans Sande

Natt og leggetid, eg avslutte denne dagen med å poste ein sang...

Ingebjørg Bratland og Odd Nordstoga  

På fjellet

Eg har delt fleire Gene Dalby dikt her, men ser at eg av ein eller anna grunn ikkje har lagt ut det eg likar aller best...

FOBI 

Du lider av agorafobi 

Angst for åpne plasser 

Angst for den åpne plassen i hjertet ditt 

Gene Dalby 

Dette er ein fin dag til å hente fram nokre ord av Ann Kavli...

SYN

Sjå!
Tre vannstjerner spring
over vått
og bergar seg
tørskodd
på steinane
som himmelen no heisar opp
til strålande soler.

Ann Kavli 

Det hender resultatet vert bra når ein forfattar skriv om ein anna, som når Olav H Hauge skreiv om Bertolt Brecht...

Bertolt Brecht

Bertolt Brecht var ein mangslungen kar.

Dramatikar, skodespelar, diktar.

Verseformi hans var tiltrøyvi,

ho stod på dørhella

som eit par tresko.

Olav H. Hauge

I går 18. august var det 107 år sidan Hauge vart født så det er tid for nokre av hans dikt...

Syn oss åkeren din

Møt ikkje med:
gøyande hund,
hotande hand,
trakk ikkje i rugen!
Men syn oss åkeren din

ei morgonstund!

Olav H. Hauge

Eg hentar fram Olav H. Hauge igjen...

Ætt

Er du i ætt med bjørki,
greider du deg lenge,
du toler både vind og regn
og at marki bit ditt hår.
Men du vert ikkje like ljos
og rak alltid:
skredebjørk
er knuldrut og krøkt
og svart i riset.
Er du i ætt med fura,
greider du deg òg,
og di lenger di skrinnare
du har det;
men du er skøyr i malmen
og tung i storm
og stur under snø.
Er du i ætt med finntoppen,
greider du deg lengst:
Flisgul og grøn i skjegget,
sint og seig som fan;
ingen ting bit på deg
- og ingen vil ha deg!

Olav H. Hauge

La nett fra meg ein Hamsun roman, så eg poste like godt eit av dikta hans...

MED RØDE ROSER 

Jeg knæler og rækker Hænderne frem
endskjønt jeg hører dit Nei.
Tag disse Blomster med Tak for dem
du pyntet med paa min Vej.
Jeg ser dig blusse som Roserne nu
og slaa dine Øjne ned;
kanhænde kommer du mangt ihu
af Sorg og af Kjærlighed.
Din Graad har dugget mit Sind som Regn,
dit Smil var min Sol igen,
du skabte af Verden en vakker Egn,
min Sjæl blev en Have i den.
Det blomstrer - det blomstrer i Haven nu
og dufter fra alle Bed.
O kom ikke mere din Sorg ihu,
men bare min Kærlighed!

Knut Hamsun

Kjærleiksdikt er sjeldan det eg sett meg ner med, men i dag fann eg eit av Herman Wildenvey sine...

Du er som solen

Du er som solen, – en majestet
lysende skjønn og stor!
Jeg kretser om de, snart kold snart het,
som en årtidsskiftende jord.

Vender jeg fra deg som solen gjør,
da vintrer mitt hjerte til,
sangene tier og blomstene dør,
fjernt fra din kjærlighets ild.

Men når jeg atter mot solen snur,
blir jeg en gjenfødt vår,
Mitt sinn blir en blomstrende allnatur
som glad mot din sommer går!

Herman Wildenvey

Sidan eg foretrekk Jonas Lie i roman form har eg kun lagt ut eit av dikta hans, trur nesten det er tid for eit til...

Tilbageblik

Jeg levte og engang i Drømmen

      om Eiendomsgaard og Grund;

men da jeg kom ud paa Strømmen,

      saa bar det til Havsens Bund.

I dets Sted høit i Ballonen

      nu tyve Aar alt jeg fo'r

med svævende Syn fra Balkonen

      imellem Himmel og Jord.

Og Pennen den blev en Vinge,

      som bar gjennem mange Land,

jeg fægted med Kunstens Klinge

      og blev en farende Mand.

Og alle de Kontrollører,

      som Tankernes Toldvagt var! -

jeg husker de fæle Ører,

      som nogle Bussemænd bar.

Det er ikke, h v a d Du kan mene;

      men Tanken med Frihedens Ret,

som gjør, at Du kjender den rene

      Luft under Vingen saa let.

Der gaar som en Frihedskjendsel

      med Skjevr og Bevr i éns Sind,

naar Tanken foruden Bændsel

      én prøver og føler som sin!

Og, om Ballonen end gynger,

      og Huset i Luften staar,

jeg véd, det lille, jeg synger,

      er Grunden, som selv jeg raar.

Jonas Lie

Denne laurdagen har eg funnet fram eit av Eldrid Lunden sine dikt...

Jaudå,

yndlingsfargen min er

svart.

Kvardagsgenseren min er svart

og losliten

slik at behåen lyser

opp andleta eg møter.

To kjolar har eg

i den utringa

horar eg med

lukka,

i den høghalsa

horar eg med

døden.

Såg meg i spegelen i dag

kan ikkje ha svart lenger,

held på å vekse ut gjennom

andletet.

Eldrid Lunden

Etter å ha diskutert kva kunst er med ein bekjent må dette Stein Mehren diktet ver det rette å dele...

Pavane

Langsomt spiler påfuglen ut
sitt indre, sin uro, sitt brusende
mørke, og hver bevegelse er farge
og hver farge er bevegelse og
det er mørket som lyser

Og fargen har intet motiv
men er selv motivet
og formen avbilder intet annet
enn seg selv; og bildet
som ikke forteller noe om noe
sier alikevel alt

Slik kan du trenge helt inn i
et dikt, der du kan slå farger ut
som vifter i mørket, og hvert ord er
et lysende øye, der du kan stå inne
i diktet og se på deg selv

Stein Mehren

Søndag og eg lar Jan Erik Vold avslutte denne veka...

Så tok vi en stein

Vi stod og så
vannet som lå
stille, himmelen/åsen
speilet

seg der. Så tok vi
en stein og kastet
den uti: Ringene spredde
seg, ringene spredde seg, ringene

spredde
seg - også
inni
oss. De sprer seg ennå.

J. E. Vold

På ørnetuva av Olav H. Hauge var boka eg fann dagens dikt i...

Hoggestabben

Det er hardt å vera
stabbe under øksi,
har eg kjent.
Men eg lærde,
når dei plent
skulde velja meg:
Statt og teg!
Uppi nipa tek'e
stuvabrør til å logga.
Lat dei hogga
her i tunet!
Eg sprett og sprikjer
med mi flishogg-krune.

Har styrt unda Halldis Moren Vesaas heilt sidan februar, det er meir enn lenge nok...

Hundane

Da dørene stengdest
etter gjester som var gått.
og lampene vart sløkte
våga hundane seg fram
- ikkje dei foretne
frå rikmannshuset -
dei herrelause, sky og magre
frå gater og smog
var det som kom til han
og slikka hans sår
kanskje berre fordi
dei var svoltne, dei og,
men tungene deira var mjuke
og vaska bort sårskurv og våg
og lindra hans lange pine.
Han strekte seg ut,
hans augnelokk fall i
- ei mjuk tunge på dei og, straks,
som kilte så han nærpå lo.
Han retta ut ei famlande hand
mot skapningen som var han så god.
Men hunden som berre hadde kjent 
hender som slo
skvatt skremd i frå med eit kvink.
Handa fall mot golvet,
rørde ved ein labb, ein snute -
så vart ho still.
Dei som bar han bort
undra seg da dei fekk sjå
at liket av tiggaren var vaska
og at hans åsyn i døden
syntes så fredfullt og mildt.

Halldis Moren Vesaas

Gamal diktar prøver seg som modernist er eit av mine favoritt Olav H. Hauge dikt...

Gamal dikta prøver seg som modernist

Han med fekk hug å prøva
desse nye styltrone.
Han har kome seg upp,
og stig varsamt som ei stork.
Underleg, so vidsynt han vart.
Han kan endåtil telja sauene til grannen.

Olav H. Hauge

Har ikkje lagt ut eit Karin Boye dikt sidan juni i fjor, på tide med eit no...

Kvällstilla

Känn så nära Verkligheten bor.
Hon andas här intill
i kvällar utan vind.
Hon kanske visar sig när ingen tror.
Solen glider över gräs och häll.
I hennes tysta lek
är livets ande gömd.
Så nära var han aldrig som i kväll.
Jag har mött en främmande, som teg.
Om jag räckt ut min hand,
jag snuddat vid hans själ,
när vi gick om varann med skygga steg.

Karin Boye

Si Ingebjørg Bratland slapp ein ny sang denne veka er det sjølvsagt den eg vil dele i dag...

Ingebjørg Bratland

Stjernene

Eg har berre posta tre av Jens Bjørneboe sine dikt, her kjem eit fjerde...

SØSTRENE 

Langs veggene i høy spalièr
er klatret opp et rosenflor,
og solbærbusk og epletre
beskytter huset hvor vi bor.
En nyfødt pike og en mor
og rosenstokk ved rosenstokk
på samme underlige jord,
er mere enn mirakel nok!
Og stenger jeg mot havens luft,
så puster jeg her inne
en evig-vårlig blomsterduft
av spebarn og av kvinne.
En evighet av melk og ro,
en nyfødt pike og en mor.
Hvor de er søstre begge to,
en bitte liten og en stor!

Jens Bjørneboe

Her kjem eit Vinje dikt...

Ved Rondane

No seer eg atter slike Fjøll og Dalar,
som deim eg i min fyrste Ungdom saag, 
og sama Vind den heite Panna 'svalar; 
og Gullet ligg paa Snjo, som fyrr det laag.
Det er eit Barnemaal, som til meg talar, 
og gjer' meg tankefull, men endaa fjaag
Med Ungdomsminni er den Tala blandad: 
Det strøymer paa meg, so eg knapt kan anda.

Ja, Livet strøymer paa meg, som det strøymde,
naar under Snjo eg saag det grøne Straa.
Eg drøymer no, som fyrr eg altid drøymde,
naar slike Fjøll eg saag i Lufti blaa.
Eg gløymer Dagsens Strid, som fyrr eg gløymde,
naar eg mot Kveld af Sol eit Glimt fekk sjaa.
Eg finner vel eit Hus, som vil meg hysa,
naar Soli heim mot Notti vil meg lysa.

Alt er som fyrr, men det er meir forklaarat, 
so Dagsens Ljos meg synest meire bjart. 
Og det, som beit og skar meg, so det saarat, 
det gjerer sjølve Skuggen mindre svart; 
sjølv det, som til at synda tidt meg daarat, 
sjølv det gjer' harde Fjøllet mindre hardt.
Forsonad' koma atter gamle Tankar: 
det sama Hjarta er, som eldre bankar.

Og kver ein Stein eg som ein Kjenning finner,
for slik var den, eg flaug ikring som Gut. 
Som det var Kjæmpur spyr eg, kven som vinner
af den og denne andre haage Nut. 
Alt minner meg; det minner, og det minner,
til Soli ned i Snjoen sloknar ut.
Og inn i siste Svevn meg eigong huggar 
dei gamle Minni og dei gamle Skuggar.

Vinje

Her kjem nokre ord av Vilhelm Krag...

Skaal

Det er saa underligt, at just de bedste
iblandt os skal det gaa saa daarligt.
Ja -- det er saa rent meningsløst altsammen,
at man ei mer kan ta det helt alvorligt.

Nei, lad os le og drikke blank champagne,
naar det blir rigtig galt og altfor trist.
Og, mine venner, lad os sammen skaale
for livet denne bittre humorist.

Vilhelm Krag

På tide med eit av Henrik Wergeland sine dikt...

Flua

Gud gjorde vesle flua,
og jeg kan drepe den,
men se, på himmelvekta
veier den jo likt med meg.
Så lærer gode Henrik,
gi trygghet, livd og ly,
og se deg selv i slekt med
luftens aller minste fly.

Gud gir den vesle flua mat,
han sørger og for meg.
Men ville pine stakkars kre
gjør bare ondskap glad:
Så lærer gode Henrik,
gi trygghet, livd og ly,
og se deg selv i slekt med
luftens aller minste fly.

H Wergeland

Lars Saabye-Christensen har skrevet diktet eg legg ut i dag...

Far på kjøkkenet

far på kjøkkenet, morgen
han dekker fremdeles på til to
han synes hun fortjener det
dessuten blir det mindre ensomt
på den måten
det er som om hun kunne komme
hvert øyeblikk, sette seg
og tenne lyset mellom dem
akkurat slik hun pleier
slik hun pleide
han dekker fremdeles på til to
han dekker på til henne
med kjærlighet i hvert bestikk

Lars Saabye-Christensen

Her kjem eit Hans Børli dikt...

Bønn for drømmen

Jeg frykter den kalde,
altfor kloke tanken.
Den som borer så presist,
roper så høgt på sannhet -.
Jeg ber for Drømmen:
det gåteblå sløret
som skjuler sannhetens
arrete ansikt.
Ja, jeg ber for Drømmen!
La meg lenge få tro
at suset i skogen er noe mer
enn et fysisk fenomen:
Grenenes friksjon
mot stømmende luft -.

Hans Børli 

Eg trør inn i natta med Bjørnson sine ord henta fra "En glad gut:"...

Løft dit hoved!

Løft dit hoved, du raske gut!
om et håb eller to blev brudt,
blinker et nyt i dit øje,
straks det får glans af det høje!

Løft dit hoved og se dig om,
noget er der, som roper: kom! -
noget med tusende tunger,
som om frejdighed sjunger.

Løft dit hoved, ti i dig selv
blåner også et udstrakt hvælv,
hvor der med harper klinger,
jubler, toner og svinger.

Løft dit hoved og sjung det ud,
aldrig kuer du vårens skud;
hvor der er gærende kræfter,
skyder det året efter.

Løft dit hoved og tag din dåb
af det høje, strålende håb,
som over verden hvælver
og i hver livsgnist skælver.

B Bjørnson

Eg har ein ting for suicidale forfattera...

Black Rook in Rainy Weather

On the stiff twig up there
Hunches a wet black rook
Arranging and rearranging its feathers in the rain.
I do not expect a miracle
Or an accident
To set the sight on fire
In my eye, not seek
Any more in the desultory weather some design,
But let spotted leaves fall as they fall,
Without ceremony, or portent.
Although, I admit, I desire,
Occasionally, some backtalk
From the mute sky, I can’t honestly complain:
A certain minor light may still
Leap incandescent
Out of the kitchen table or chair
As if a celestial burning took
Possession of the most obtuse objects now and then —
Thus hallowing an interval
Otherwise inconsequent
By bestowing largesse, honor,
One might say love. At any rate, I now walk
Wary (for it could happen
Even in this dull, ruinous landscape); sceptical,
Yet politic; ignorant
Of whatever angel may choose to flare
Suddenly at my elbow. I only know that a rook
Ordering its black feathers can so shine
As to seize my senses, haul
My eyelids up, and grant
A brief respite from fear
Of total neutrality. With luck,
Trekking stubborn through this season
Of fatigue, I shall
Patch together a content
Of sorts. Miracles occur,
If you care to call those spasmodic
Tricks of radiance miracles. The wait’s begun again,
The long wait for the angel.
For that rare, random descent.

av Sylvia Plath 

Eg har funnet eit av Jens Bjørneboe sie dikt i dag og...

MITT HJERTE

Mitt hjerte det er et foreldreløst barn,
det har hverken hjem eller sted å bo,
det har ikke klær, ikke mat og sko,
det har hverken seng eller barnetro.
Det har ingen ro. .
Mitt hjerte det er en fattiggutt.
Han vandrer bestandig fra gård til gård,
han tigger om brød og en melketår,
han tigger om klut å ha på et sår.
Og han tar hva han får. .
Han tigger om filler og ting å ha på,
å få sitte på krakken og hvile en stund,
å få ligge på låven å ta seg en blund.
Men så stanger en stut, og så bjeffer en hund.
En mann bruker munn. .
Mitt hjerte det er et foreldreløst barn,
Det har glemt sin mor. Det har glemt sin far.
Men det spør etter dem overalt hvor det drar.
Og det spørsmål er alt hva det eier og har.
Og det får ikke svar.
.
.
.
Så tok jeg i hånden den fattiggutt
og talte til ham: Du vet at du er
den eneste ting ved meg selv jeg har kjær,
Din far har du søkt både fjernt og nær.
Han er ikke her.
Din far han bor bak blåner syv.
Der har han det vakreste slott som fins,
og finner du dit, blir du glad til sinds.
Mitt hjerte, mitt hjerte, da blir du prins.
Da blir du prins.

Jens Bjørneboe

Diktet som kjem her har eg funnet utanfor norske grensa, finlandssvenske Solveig von Schoultz ...

Dalen

Ingen tog dig i handen och sa:
passa på.
Detta är nu.
Dalen du ser med slingrande vatten
med gömmande skogar och mild luft
med ängar och gröna källor
denna dal bär namnet Kärlek.
Ingen sa:
gå långsamt.
Akta dig för att färdas alltför fort
att tro på en annan dal
en större som du hört om
det finns ingen annan
inte för dig
dröj kvar
prägla vart löv i minnet
Ingen sa:
detta är nu.
Detta är mycket.
Detta är tillräckligt.
Alldeles ensam sprang jag genom dalen
först när jag såg mig om förstod jag:
den såg ut så.
Det var den.

Solveig von Schoultz 

Må nesten gi plass til Jens Bjørneboe i dag, han har eg ikkje posta mykje av...

BARNDOM

En stillhet brutt av sprøde timeslag

omkring meg og i verden! Jeg fornemmer

fra gatesneen andres barnestemmer,

og har vært syk en måned og en dag.

Jeg er så trett, og alt er noe annet

enn andre dager. Det er godt å gjøre

seg flat og stille under teppet – høre!

- og ikke ha vært med og ikke blandet

sin stemme med de andres til et kor

av glassklar lyd med kolde, skarpe kanter!

Langt borte kan jeg høre dagen gå.

Jeg har hatt feber lenge, og jeg tror

at jeg fikk frukt av noen voksne tanter

som var alvorlige med kåpe på.

-

Jens Bjørneboe

Åse-Marie Nesse endte eg med å hente fram i dag...

 Fra hennes dødsannonse

Ingen kan klare å tenke på

Døden hele tiden.

Livet trenger seg på med sitt

veldige nærvær

fyller lungene med luft

og hendene med daglige småting

skjønnheten lister seg inn

i sansene, fra alle kanter

med ufattelig sprengkraft.

Jeg har ingen bønn på

leppene lenger

jeg sier bare takk for mitt liv.

Åse-Marie Nesse

Kvifor ikkje starte dagen med Inger Lise Rypdal sin sang om fru Johnsen..?

Inger Lise Rypdal 

Fru Johnsen 

Eit Vinje dikt som kan ver verdt å ha i tankane...

Den verste Tru

Seg sjølv i alt at lita paa
er verste Tru, som finnst:
Dei beste tankar tidt vi faa
af deim vi trudde mindst.

Den Manna-Munen liten er
blandt Folk med Folkevit:
Ein Auga for det grøne fær,
og Ein for annan Lit.

Den Mann, som trur han alting kann
og veit det beste sjølv,
og ikki trur ein annan Mann,
den Mann er ingen Døl.

Aa. O. Vinje

Jan Magnus Bruheim gir alltid ein god start på dagen...

Den ansamme

Han har ikkje stund å stogge
og ikkje tid til å sjå.
Menneske som han møter,
dei ansar han aldri på.
Mangt har han å rekkje over.
Det gjeld um å fara fort.
Mykje var det å gjera.
Det auka dess meir han fekk gjort.

Så lid det til endes med dagen
Han står der, studd over stav
og spør: Kva har livet gjeve
og kvar er det vorte av?

Slik jaga han gjennom livet
utan å ta det fatt.
Ei glede sprang etter på vegen
men nådde han aldri att.

Jan Magnus Bruheim

Dette er ein slik dag som rett og slett treng ein telemarks forfattar...

Alle dei vårar 

Sa steinen:
Er eg kald?
er eg hard?
eg – som fangar soli inn
og let mosen få jord?
Sa mosen:
Er eg trist
er eg grå?
eg – som let linnea vandre på meg?
let ho leike med rosa klokkur?
Sa linnea:
Er eg veik
lett forgjengeleg?
eg – som fær auga til å vente
vente på alle dei vårar?
Auga
stirer stirer -
lengst inni seg samlar dei lykke
- den varme lykka -
frå steinen frå mosen
frå vesle linnea -

 Aslaug Vaa

Kvil i fred Tomas Tranströmer ...

Eit av Haldor Skard sine finaste dikt heiter Månen...

Månen

Skap øyeblikket
sammen med meg!
Verden sender små striper
av lys.
Drep ikke nuet
ved å snakke om tiden.
La oss kysse himmelen
gjennom vinduet mot natten
strømmer månen lydløst inn.
Du skal få fullmånen,
du skal få øyeblikket.

Halldor Skard

Masken... Ole Pause tolker Lene Marlin sin sang Disguise

MASKEN

Eit dikt før eg finn senga...

Lyrikk-kveld

Rottene

kom fram av hola

og spissa seg mot

den syngande osten,

-

Etterpå 

smatra dei forferdeleg

stupte seg i bløtkakene

og gjekk heim att

som kvite mus. 

Eldrid Lunden

Tid å finne fram eit av dei kjente kjære Vinje dikta igjen...

Tytebæret

Tytebæret uppaa tuva
voks utav ei liti von.
Skogen med si grøne huva
fostrar mang ein raudleitt son.

Ein gong seint um hausten lagde
liten svein til bær-skogs ut;
"Raudt eg lyser," bæret sagde,
"kom aat meg, du vesle-gut.

Her ifraa du maa meg taka:
moge bær er utan ro.
Mal meg sundt, at du kan smaka
svaledrykken av mitt blod!

Mognar du, so vil du beda
just den same bøn som eg.
Mogen mann det mest maa gleda,
burt for folk aa gjeva seg."

Aa. O. Vinje

Olaf Bull har skrevet diktet eg deler i dag...

 Digter

Jeg synes, alverden smiler

bag zobel og skind i løn,

fordi jeg blaafrossen piler

i vaarfrak, tynd og grøn!

Dér kommer en festlig frue

i skinnende pelsverks pragt

og lysende hermelinshue — —

jeg smutter i foraarets dragt!

Skal det være en viol fra mit knaphul,

en blomst fra en vaargrøn vei — —?

Skal det være lidt fuglekvidder — —?

Kvirrevitt — — —! Faaes gratis hos mig!

Olaf Bull

I dag fann eg fram eit dikt av ei dame eg ikkje har posta noko av tidlegare...

Hos psykiateren 

vel inne på kontoret hans 

tok hun uten å nøle 

sofaen i armene og 

brast i gråt 

skremt vek han tilbake fra 

denne sorgen som 

ikke engang 

introduserte seg 

Randi Sandvik

Eg avslutte helga med denne sangen...

Livet er ikkje rettferdig er navnet på Bente Bratlund Mæland diktet eg fann fram i dag...

LIVET ER IKKJE RETTFERDIG

Livet er ikkje rettferdig!

Og det fins ingen klageinstans

Berre kvilesteinar på vegen

Små lune skjul av gleder

å krypa inn i

Ein ny soloppgang

Eit ekorn velberga over vegen

Menneske som med opne liv er der

Bente Bratlund Mæland

Jonas Lie... ein av mine favorittar , men helst i roman form... likevel hente eg fram eit av dikta hans...

Draugen

E' laa med Baaden paa store Baarer,
det var graalyst og urole,
og rundt om hørte e' Dødmans Aarer
og alt var der Blod føre Soli,
og Lommen ropte og skreik som Draugen,
der gik saa aavstygge Brott for Baugen.
E' tænkte saa,
sigl bare paa,
for Motet berger for Dauen.

Og heile Havet det bare vrimled,
det var saa ofyst urole,
e' kjende Hugen tog til aa svimle
og hoptes bare paa Soli.
Da tog det Grundbraat, og der stod Draugen
foruten Hode indover Baugen.
Han gapte stygt; -
e' sputta snygt,
for Motet berger for Dauen.

Jonas Lie

Vilhelm Krag er vel igrunn eit navn som bør sleppe til iallefall ein gong...

Poesien

Som et lidet, fint krystallglas
fyldt med en essens -- saa kostbar,
at hver draabe som en lue
gjennem alle nerver brænder:

slik skal poesien være.
Tusen lilje-ord maa presses
tusen bittre valmu-tanker
fra et faa den ene, lille
linje, der vil dufte evig.

Og naar disse enkle draaber
dryppes linje efter linje
ned i rythmernes krystalglas:

se, da drikker jeg med vellyst
disse strofer, der som luer
ind i sjælen sig vil brænde.

Vilhelm Krag

Nøkken er navnet på diktet eg tenkte poste i dag...

Nøkken

Jeg lagde mit Øre til Kildens Bred,
Og lytted til Nøkkens Sange;
Og Egnen hvilte i stille Fred,
Og Dagen led,
Og Skyggerne blev lange.

Man siger, at Nøkken er fri og glad,
Og dandser paa Kiselstenen;
Men Fuglen hører bag Birkens Blad
Hans Vemodskvad,
Og vugger sig taus paa Grenen.

Naar Skumring hviler paa Fjeld og Vang,
Og lukker al Verdens Munde,
Da nynner han først sin bedste Sang;
Hans Nat er lang:
Han kan ei hvile og blunde.

Jeg hørte ham hulke, mens Aftnens Skjær
Svandt hen bag de dunkle Skove.
Da trillede Duggen fra alle Træ'r,
Der stode nær
Og skygged den klare Vove.

Hans Harpe spilled med dæmpet Streng
Den ømmeste Serenade:
"God Nat, min Rose! Ak, til din Seng,
Fra Skov og Eng,
Gaa Drømmenes Alfer glade.

Du aander og gløder saa skjær og varm,
Og ved ei, hvad jeg maa friste.
Jeg døver min Sorrig i Sus og Larm;
Men ak, min Barm
Vil aldrig dit Billed miste!"

Johan Sebastian Welhaven

God morgen! Eg starte dagen med å dele dette diktet av Åse-Marie Nesse...

Kalypso

Eg tenner eit fyrlys for alle som elskar
for dei som ror i ring og aldri finn same rytmen
for dei som berre lyder til signal
frå framande farty
for dei som støytte på grunn i medvind
for dei som styrer etter stive sjøkart
utan å ense måkars mjuke flog
for alle som kjenner dei sju hav
og aldri lodda djupa i sitt eige hjarta

eg tenner eit fyrlys
for all villfaren kjærleik
så vegen til det lova landet
blir synleg i natt.


Åse-Marie Nesse

Her kjem eit lite dikt som Ann Kavli har skrevet...

 Avgjerd

Du spør om eg likar

å sjå på deg

Å ja, du

er mitt finaste kunstverk

Det er difor eg snart

spikrar deg opp på veggen.

Ann Kavli

Eit muntert Rudolf Nilsen dikt er ein fin start på dagen...

Digter

Jeg synes, alverden smiler
bag zobel og skind i løn,
fordi jeg blaafrossen piler
i vaarfrak, tynd og grøn!

Dér kommer en festlig frue
i skinnende pelsverks pragt
og lysende hermelinshue — —
jeg smutter i foraarets dragt!

Skal det være en viol fra mit knaphul,
en blomst fra en vaargrøn vei — —?
Skal det være lidt fuglekvidder — —?
Kvirrevitt — — —! Faaes gratis hos mig!

Rudolf Nilsen

Jan Erik Vold sitt dikt Funny fortjene jo ein plass her...

Funny

Tenk at jeg er født
- hvor urimelig
det er at jeg skulle bli født, jeg
født i Oslo den attende oktober nittehundreogniogtredve
etter Kristus, på Vor Frues Hospital, jeg
født som gutt, veiende
4100 gram, sunn og frisk, født
medio oktober (visstnok
på en onsdag) og altså unnfanget i
januar bør det bli, at det ble jeg
som ble født, jeg som ble unnfanget da, min sædcelle
som fant veien fram og var først (eller den foretrukne
om nå eggcellen, min eggcelle, hadde noe valg), det er da
til den usannsynlighet
grensende at det var jeg, nettopp jeg og ingen annen enn jeg
det skulle nedlegges grunnstein for
der og da, hvem kunne ant noe slikt i januar 39? jeg Jan Erik
Vold blindt umælende allerede i gang
med å samle mine bokstaver og celledele seg
gjennom morula og blastula til et froskevesen
sprengende mot mavens labyrinter, altinnsugende, for så
oktober s.å. være klar
til å presse seg ut til menneske – har jeg forresten fortalt
vi ble tatt med keisersnitt, min søster og jeg, februar 44
oktober 39, i soldrakt et bredt dobbeltarr
nedover moderens mave, det var p.g.a. hennes smale
bekkenparti, derav vår smukke hodeform
(sies det) – at denne statistiske så godt som
umulighet, sjansene mindre enn en til en milliard, har gått bort
og gjort virkelighet av seg: DET BLE MEG! – dette
tenker jeg på i stunder det ikke faller helt greit
å være født, jeg strammer meg opp og tenker høyt:
SORRY BRØDRE, DET BLE MEG
JEG FÅR PRØVE Å GJØRE SÅ GODT JEG KAN

Jan Erik Vold

Har ikkje posta Halldis Moren Vesaaas på lenge nå ...

Eg kviskrar ditt namn

Eg kviskrar ditt namn i den store natt.
Det er alt eg eig.
Det er alt det lys eg veit om i natt,
eg tenner det no, ditt namn, ditt namn.
Men natta er mørk som før.

Mitt sinn er ein loge avdi du er til
– er til, men er ikkje her –
og blodet ein blome, heit og still,
utsprungen fullt i natt
til fåfengt å ange, for ingen.

Ustanseleg gir eg, berre med det at eg er,
mitt sinns lys, mitt blods eld
til natta aleine.
Men natta er kald som før.

– Halldis Moren Vesaas

For tredje gang gir eg ordet til Magli Elster...

Narrespill

Vinterens første narrespill

vårdag i desember

et smil på det strenge ansikt

gleder alle skyldfølelsens barn

mer enn evig blå himmel.

Da har vi vært snille den dagen

derfor skinner solen

derfor er den stivnete gråten i hengebjørkens nakne kvister

løst opp for en dag og yndefullt svaier de

for en vind som røre dem med anelsen av kjærtegn

kjærtegn fra en annen tid, som var og kanskje kommer,

mildt som et pust fra den som sover og ikke vet

at noen står over sengen og ser

på senkete øyenvipper.

Kvelden kommer midt på dagen

ring rundt månen varsler sne.

Magli Elster 

I dag er ein fin dag for eit til dikt av Tarjei Vesaas...

 Blind er dagen

Knupp i øyde li -
Å deg,
ventande fåfengt
i ditt gråe skal
på ein pust frå oss venleikshungrande
for å kunne bli blom.

Kjelde bak de tunne hinne -
Å deg,
så nær at du bårar tett
av trampen frå dei tyrste,
dei med leppene hovne av sakn
etter dine djup.

Busk med eld i -
Å deg,
som vi har stunda etter
meir enn noken ting,
din tornetagg som vi vik for dagleg
utan å sjå din glod. -

Tarjei Vesaas

Her kjem nokre linjer av Dagny Tande Lid...

Lykken

Min lykke ligner på et lys som brenner,
midt i en skog, en flamme som kan dø.
Jeg verner lyset med to svake hender,
men hvem kan hindre storm og regn og snø.
Jeg eier lykken. Som en skog om våren
er hjertet mitt. Det så en soldag gry.
I nattemørke skoger ble det morgen
og lyse blomster åpnet seg på ny.
I vårens lyse skoger ble det sommer.
En sommerdrøm er jordisk kjærlighet.
Men hva vet jeg om dagene som kommer.
Jeg eier nuet. Det er alt jeg vet.
Og lykken likner på et lys som brenner,
den er en jordisk flamme som kan dø,
den ligger Gud, i dine sterke hender,
du herre over storm og regn og snø.


Dagny Tande Lid

Det er tid for eit nynorsk dikt igjen...

 

Eit ekteskap

dei blei ein gong liggjande

attmed kvarandre

i stokken

det hadde vore syltetøy på hendene

som blanda korta.

Ingvar Moe

Eg like dei modernistiske dikta til Gene Dalby, så eg poste eit til...

“Dikt Uten tittel”

MED
VID
ÅPN
EØY
NES
ERJ
EGV
ERD
ENÅ
PNE
SEG


Gene Dalby

Togn og tale heiter diktet eg har funnet fram i dag...

TOGN OG TALE.

Tider til å  tala - 

til   å teia.

Som mannen

søkjer møy,

slik søkjer

tanken ord.

å, det er

sælestunder

når dei finn i hop.

Still, lukkeleg

er kvar ei

skapningsstund.

Eit heilagbrot

å bruke ord

og rivi togni sund.

Jan -Magnus Bruheim

Eg fann fram ei vise i dag og...

ULF LUNDELL

linedanser på piggtråd som Gene Dalby gav ut i 1979 har ei rekke gullkorn...

merkelig

det flyter farge ut av det 

sort/hvite bildet

rødt

- gene dalby

Dette er ein fin dag for ei vise, ei vise på svensk...

Cornelis Vreeswijk 

Turistens Klagan 

I dag var eg tom for idear til kva dikt eg skulle poste, så eg lot latskapen velge dette... fekk det tilsendt her om dagen, så det låg lagligast til...

Det å savna

Det er eit privilegium

å kjenna savn.

Vondt, ja

og tungt.

Men det fortel 

om ein nærleik

som var.

Om varme, lys 

og latter.

Det å savna er 

den andre sida 

av det å ha fått.

Å ikkje kjenna 

savn, ville vera å

aldri ha elska.

Bente Bratlund Mæland 

Ny dag og eg har funnet fram eit svensk dikt...

Angår det dej kanske

vad jag gør?

Och vad jag tænker?

Angår det mej kanske

vad du gør?

Och vad du tænker?

Angår vi varandra kanske?

Du och jag och alla vi

som råkar leva hær

just nu

och som det hænger på 

hur det ska bli i værlden

Angår vi varandra kanske?

Kanske det ja 

Kanske

Ingrid Sjøstrand

God morgen... her kjem nokre linjer av Gene Dalby...

I angst

I angst

Har jeg sett deg trekke pusten

For å hoste blod

I angst

Har jeg holdt pusten

For å hindre hjertet i å slå

I angst

Har jeg kysset

For å dempe skriket

Gene Dalby

Olav H. Hauge er alltid ein god start på dagen, i dag kikka eg i samlinga Spør vinden for å finne eit dikt...

EG SIKTAR LITT YVER

Ei pil som skal råka, kan ikkje gjera
mange krokar. Men ein god skyttar
reknar med fråstanden og vinden.
So når eg siktar på deg, siktar eg litt yver.

Olav H. Hauge

I dag veit eg ikkje kven sine ord eg vil legge ut... hmm... jo... det er tid for eit barne dikt igjen...

Mors gode råd

Og ikkje putt
erter i nasen
mens eg er borte!
sa mor vår og gjekk

Det hadde vi aldri
tenkt på før, så
det gjorde vi

Marit Tusvik

I dag tenkte eg at Arne Hjeltnes skulle få sleppe til...

 Slik eg ser det

Det er sikkert dei

som grublar på renter,

medan andre er ute

og dansar med jenter.

Det er sikkert dei

som høyrer talar av Gro,

medan andre syng songar

på ei koselig kro.

Det er sikkert dei

som vil opp og vil fram,

medan andre er galde,

når dei kan dela ein dram.

Det er sikkert dei

som brukar tida nyttig,

som ikkje har snubla

sidan åtteogsytti.

Dei er sikkert smarte,

dei er sikkert best,

men aldri om eg ber

dei heim på ein fest.

Arne Hjeltnes

Eit litt muntert Olav H. Hauge dikt har eg henta fram i dag...

  Sju vindar

Sju vindar, sju vindar

sulla og song.

Sju vindar, sju vindar

fann himmelen trong.

Sju vindar, sju vindar

møttest i kast.

Då vart det runddans,

då rauk det kvast!

Sjun vindar, sju vindar

skilde lag.

Og alle vindar

søv i dag.

Olav H. Hauge

  

Lenge sidan eg la ut eit Kolbein Falkeid dikt...

Landet som aldri var

Men hvem sa at dagene våre
skulle være gratis?
At de skulle snurre rundt
på lykkehjulet i hjertet vårt
og hver kveld
stoppe på gevinst?
Hvem sa det?
Hvor hadde vi dét fra?

Hvem sa at livet vårt
skulle være lett å bygge ferdig?
At mursteinene var firkantede ballonger
som føk på plass av seg selv?
Hvem sa det?
Hvor hadde vi dét fra?

Det var piller for alt: nerver,
vedvarende hoste og anemi.
Men hvem sa at snarveiene
støtt var kjørbare? At fjellovergangene
aldri snødde til? Og at nettopp vi
skulle slippe å stå fast i tunnelen?
Ja, hvem sa det?
Hvor i all verden hadde vi dét fra?

K Falkeid

«Bilete med bakgrunn» som Jan-Magnus Bruheim gav ut i 1957 har fleire gullkorn...

Koma ein kveld ?

Ein kveld skal du leite
fram til ein stad
du aldri har vore før.
Fumle deg fram til huset,
opne ei dør –

Stå der og stryke
med blinde fingrar
over ting
som du ikkje kann sjå.
Veta dette:
Det er i kring deg
og til å nå.

Koma frå alt du veit,
inn i eit ukjent rom.
Sitja ei anings stund
og vente.
Og vera tom.

Koma ein kveld
til eit framandt hus,
når vegen er gått til ende.
Fumle med hendene –
ane det usedde
som ei kviskring.
Finne eit ljos
– og tende.

Jan Magnus Bruheim

Sjølv om eg foretrekk Ragnar Hovland i roman eller novelle form så har han nokre dikt eg virkelig likar...

 Døy

Ein må ikkje døy.

Og skal ein likevel døy,

må det skje langsamt,

over lang tid,

og utan smerter,

slik at når det ein

dag verkeleg skjer,

så merkar verken du eller vennene dine

noko som helst.

Ragnar Hovland

Eg har funnet fram eit av Andre Bjerke sine dikt i dag...

VINDPUSTET OG STENEN


Et vindpust hadde
en sten som venn.
Den så henne ikke;
men hun så den.

De hvisket om så meget
til felles glede:
den lette der oppe,
den tunge der nede.

De hvisket om vennskap
som aldri kan ruste.
”Du er så usynlig!”
sa stenen til pustet.

”Men hvisket ditt er som
en sang av sirenen…”
”Akk, du er så synlig!”
sa pustet til stenen.

”Og aldri kan stener
og vindpust forenes:
Sten kan ikke luftes
og luft kan ikke stenes.”

”Men likevel har du
en gave å gi meg,”
sa stenen til pustet.
”Fly alltid forbi meg!”

”Og du har en gave,”
sang pustet av sommer
tilbake til stenen
”Ligg fast når jeg kommer!”

Et par ble de aldri;
men verden forsøtes
av vennskap når stenen
og vindpustet møtes…

Andre Bjerke

Det kan ikkje bli for mykje Tor Jonsson...

  Å DIKTE Å dikte er å vera det vesle som ein vart og sleppe kvite fuglar ut i nattesvart. Å leva er å vera det store som ein er og stå i einsleg undring og høyre fuglar flyge inn frå ukjend verd. Tor Jonsson

Diktet eg har funnet fram i dag er skrevet av Britt Karin Larsen...

Muren

I livet ditt ble ilden forbudt
så det fins en  varme du aldri skal kjenne

fins hender som aldri skal røre deg
frihet som aldri skal   streife deg for

angsten er din og
kulden og
muren du hamret mot
hamrer mot

Britt Karin Larsen

Her kjem ein sang...

KARI BREMNES

DENNE VEIEN

I dag fann eg ein kar eg ikkje har posta noko av tidlegare....

Kunsten å teia nok

Han hadde sagt 
Sitt siste ord

Sprang vekk, ut
Gjennom ryggen

Innover myrene
Inn i skogen 

Heilt til han
Likna seg sjølv

     Sigurd Helseth

I dag kjennes det ut som det som ein Anne Grete Preus sang er beste starten paa dagen...

ANNE GRETE PREUS

MILLIMETER

"Eg er sorg og glede" av Tor Jonsson er diktet eg vil dele i dag...

EG ER SORG OG GLEDE

Skap meg ikkje om med skugge.
Eg vil vera den eg vart.
Eg er sorg i kvite klede,
eg er gleda kledd i svart.

Skap meg ikkje om med glede.
Eg vart den eg ville bli:
Konge i eit ukjent rike,
slave i mi eiga tid.

        Tor Jonsson

Olav H. Hauge fekk siste ord i 2014, saa med "Frostskadd apal" lar eg han starte 2015 og...

Frostskadd apal

Gud vite kva som kom åt deg,
stakkars skrøpelege krake,
som berre vil bløma og bera
og stå og luva på rot.
Dei hine renn ljose og rake,
men du gjeng heller tilbake
og kryler deg marki imot,
brodda med sporar og spjot.
Varsamt løyser eg torva
og høgg av ei rot med spaden.
Inni er berre svartved
etter ein kuldebolk.
Løynleg du leid av skaden
og sturde i svellande svaden
halvt millom liv og daude
og stod der til spott for folk.
Sparsam jordsogi sevje
og tungvunne salt i auren
du gøymde i sella og knytte
i duld til kvilande knupp.
Svarte var åri, og mauren
jakta på lus i lauvet,
til knuppane braut ein vår
og armodi lyste upp.
Merkt, og minna um døden
vaknar livet i angest
som det har lenge sove
framfor sin undergang…
Armaste livet gøymer
ein draum attum hjarteblad.
Såri til ulivs samlar
den rotskadde apalen saft
til frukter med rike kjernar.
Og skalden samlar kraft
og høgg sine syner i laft
i endå eit siste kvad.

 Olav H. Hauge