TO KJÆRLEIKSDIKT

To kjærleiksdikt…

Begge av Halldis Moren Vesaas.

Begge fra hennar siste diktsamling «Livshus».

Eg må nesten poste dei i lag, for sjølv om eg er utrulig glad i kvart eit av dei, så gir dei meg ei ekstra glede når dei står i lag…

Frå boka vart varsla og til den kom ut så gjekk eg spent og trippa i forventningsfull glede… før boka kom i butikk hyllene så døde Halldis Moren Vesaas 87 år gamal. Dette gjorde ikkje spenninga mindre, no var det garantert at dette var den siste samlinga som kom frå den dama.

Og boka var ingen skuffelse… Trur kanskje orde eg synes skildrar den best er LEVANDE.

Og blant alle gullkorna i boka så står då desse to kjærleiks dikta etterkvarandre… Dikt ho skreiv til Gisle Straume etter dei fann kjærleiken hjå kvarandre heilt sist i livet.  

Ferdaminne frå sommaren 1985

Vi har fått rom i 2. etasje.

Da er det vel ingen vits

i å ta heisen?

Sei ikkje det.

Vi tar alltid heisen,

opp og ned.

Innestengd i den vesle boksen

blir vi med eit

så inderleg to-eine

at vi må kysse kvarandre

så snart heisen set seg igang.

Korleis det er inni deg

den blunken det varer

veit eg ikkje.

Men inni meg bobblar kavar gong

ei lita spenning:

Rekk vi det?

Rekk vi det før heisen stansar o

og vi må ut?

Og jammen rekk vi det

gong etter gong etter gong.

Vi tar alltid heisen

Er da ikkje herlig..? Tenk då… Halldis Moren Vesaas var født 18 november 1907, kjapp håverekning seier oss då at ho gjekk mot 78 år sommaren 1985… Nesten 78 år gamal skreiv ho slik, skreiv så ungt, friskt, ertande, muntert… skreiv så sprudlande levande…

Da er STORT… da diktet i seg sjølv er nok til at eg er kjempe glad for at Halldis Moren Vesaasd forelska seg og vart kjærast med Gisle Straume så seint i livet.

Diktet om kyssing i heisen gjer meg glad.

Diktet som stod på sida før i boka var som nevnt òg eit kjærleiks dikt… men eit heilt, heilt annerledes kjærleiks dikt, da diktet er lyrisk, ærbødig, ydmykt, respektfullt, høgstemt (alt på ein gong)… eit fantastisk dikt som nok må seiast ha høgare litterær kvalitet. Sjølv om diktet om kyssing i heisen får meg glad og munter, så er dette andre heilt klart det flottaste kjærleiks diktet eg nokon sinne har lest… Diktet eg snakkar om kjem her.

Har vandra så langt -

Har vandra så langt og så lenge,

på sprek – og på mødig – fot.

Har framleis stor vandrarglede ,

framleis stort vandrarmot,

men veit sjølvsagt at kanskje

alt bortom neste sving

krasar det is på vegen

og markene kvitnar ikring.

Veit det. Har tenkt: Av livsens blomar

har du fått plukke så mange.

Det veks ikkje fleire av dei, for deg.

Kvite og utan ange,

kalde og stive er dei som står

og ventar deg no, i eit ukjent land,

og når du rører dei, kvitnar

og stivnar som dei di hand.

Roleg vandrar du vegen fram.

Rundar den svingen. Kva skjer?

Du stansar, blir ståande, kan ikkje tru

at det er sant, det du ser:

I staden for dødens blomsterhage,

kald, kvit og stiv,

duvar framfor deg eit vell av blomar

som gløder av liv, av liv -

og nær deg kviskrar den kjæraste røyst:

Visst er det sant. Du skal tru

dettte du ser. Det er ditt. Det er vårt.

Det er oss. Det er eg og du.

Så utrulig flott skrevet… sjølv om eg endo har litt tid igjen til eg kan identifisera meg med desse or da så er det blitt eit av dei absolutte favoritt dikta mine, blitt eit dikt eg tek fram igjen og igjen og igjen for å kose meg med det, beundre det… Begge dikta gir meg masse, masse, masse, men ilag gir dei meg endo meir… Saman viser dei slik bredde i det som budde i Halldis Moren Vesaas, blir litt bevis på kor mykje ho gav av seg sjølv i det ho skreiv

bevis på korleis ho hang med i tida, blir bevis på at ho kunne fornye seg… og gir kanskje eit håp om at livet ikkje tek slutt sjølv om ein rundar både 40 og 50 og 60 og 70 og endo meir enn det… eit håp om at det går ann å bevar livs appetitt, entusiasme og la seg rive med, sjølv om tenåra er tilbakelagt for lenge, lenge, lenge sidan…