DAG 7 AV 10 MED JAKOB SANDE...

På dag 7 vil eg legge ut ei vise igjen, denne gongen er det den muntre person og situasjons skildraren i Jakob Sande eg let komma til ordet…

KALLEN OG KATTEN

Han Simo i Støa og katten

var mette av alder og år,

og båe var redde for vatten,

og båe var mest utan hår.

Og alt medan åra tok ende

so tenkte vel kallen med seg,

at her var det tryggast, kanhende,

å fyrst sende katten i veg.

Han prøvde med mange slags greier,

frå olje i pipa til kniv,

men etter som røynde folk seier

har katten fleirfoldige liv.

Han gjorde sitt yttarste, kallen,

på det å bli katten sin kvitt,

til dess han fekk sett seg i skallen

å prøve med blank dynamitt.

Han kjøpte patrona på bua

med lunte av likaste sort,

og rusla so heim i den trua

at no var det endeleg gjort.

So henta han katten i hagen

og surra med skjelvande hand

patrona på plass under magen

med tridubbelt snøsokkeband.

Han sprang i det same han tende

og skolv endå lunta var lang,

men rekna kje med kva som hende

då katten fekk sjå kor han sprang.

For best som han redd rende frå han

som kua i stivbeint galopp,

var katten i hælane på han

og dansa med lystige hopp.

Og Kallen vart meir og meir fælen

di meir han såg katten vart kåt,

og katten vart meir og meir kjælen,

di løgnare kallen for åt.

Han sprang som ein ungdom på atten

og skamtrakka vokatarleg gras,

so ingen kan undrast at katten

fann ut det var mykje til stas.

Og kallen låg flat etter reina,

han heldt seg for bringa og bles,

med katten på sprang millom beina

og lunta i rykande fres.

Og lunta var kortar' og kortar',

-han kjende det meir enn han såg,

og kallen sprang fortar' og fortar'

med kurs mot ei løe der låg.

Og det var han Simo i Støa,

tilårskommen, hjulbeint og rund,

han kappsprang med døden mot løa

og slo han med knapt eit sekund.

For midt under hardaste taket

smatt Simo fortumla i ly,

og nett i det same kom braket,

so moldspruten stod som ei sky.

Og døra og litt ut av veggen

dreiv saman med dunder og brak,

og somt fauk i låra og leggen,

men verst vart han skamfaren bak.

Og doktor vart bodsendt og prersten,

og kallen vart plåstra og smurd

so pass han stod oppatt på resten,

men katten vart aldri meir spurd.

                              Jakob Sande