VENETAPE
Ei
uro jagar mellom von og misvon –.
Han
lever ennå. Her må skje eit under!
Men
venskap bergar ingen mann. Vi er åleine
på
ytste øy i våre tyngste stunder.
Det
slokna ljos mot gryet. Aldri skal
ditt
hovud meire reise seg frå pute.
Uverkeleg
og ørskegrå står dagen
med
tunge augnelok mot blinde rute.
Eit
hjarte slutta slå sin tunge blodkolv
og
livet stupte under krav og kross.
Og
døden kom. Han lyfte krossen upp att
og
la han teiande og tungt – på oss.
Den
fyrste dag – og alle dagar går.
Det
snøar ute. Og eg står her inne
og
ventar stilt. Men snø fell aldri over
det
nakne stjernehimmeldjup av minne.
Det
bankar nattetid. Det opnast dører.
Og
alt som hender – det er nå det hender.
Det
snøar på ei grav. Det er som frøyste tåror
or
himmelauga over våre grender.
Eg
står her framfor stengt, og kallar på deg
frå
eisemdstrandi ved den stille sjøen.
Og
ropet bryt or djupet: Kom attende!
Men
venskap vekkjer ingen upp fra døden.
Jan-Magnus Bruheim
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar