Søndag og eg lar Jan Erik Vold avslutte denne veka...

Så tok vi en stein

Vi stod og så
vannet som lå
stille, himmelen/åsen
speilet

seg der. Så tok vi
en stein og kastet
den uti: Ringene spredde
seg, ringene spredde seg, ringene

spredde
seg - også
inni
oss. De sprer seg ennå.

J. E. Vold

På ørnetuva av Olav H. Hauge var boka eg fann dagens dikt i...

Hoggestabben

Det er hardt å vera
stabbe under øksi,
har eg kjent.
Men eg lærde,
når dei plent
skulde velja meg:
Statt og teg!
Uppi nipa tek'e
stuvabrør til å logga.
Lat dei hogga
her i tunet!
Eg sprett og sprikjer
med mi flishogg-krune.

Har styrt unda Halldis Moren Vesaas heilt sidan februar, det er meir enn lenge nok...

Hundane

Da dørene stengdest
etter gjester som var gått.
og lampene vart sløkte
våga hundane seg fram
- ikkje dei foretne
frå rikmannshuset -
dei herrelause, sky og magre
frå gater og smog
var det som kom til han
og slikka hans sår
kanskje berre fordi
dei var svoltne, dei og,
men tungene deira var mjuke
og vaska bort sårskurv og våg
og lindra hans lange pine.
Han strekte seg ut,
hans augnelokk fall i
- ei mjuk tunge på dei og, straks,
som kilte så han nærpå lo.
Han retta ut ei famlande hand
mot skapningen som var han så god.
Men hunden som berre hadde kjent 
hender som slo
skvatt skremd i frå med eit kvink.
Handa fall mot golvet,
rørde ved ein labb, ein snute -
så vart ho still.
Dei som bar han bort
undra seg da dei fekk sjå
at liket av tiggaren var vaska
og at hans åsyn i døden
syntes så fredfullt og mildt.

Halldis Moren Vesaas

Gamal diktar prøver seg som modernist er eit av mine favoritt Olav H. Hauge dikt...

Gamal dikta prøver seg som modernist

Han med fekk hug å prøva
desse nye styltrone.
Han har kome seg upp,
og stig varsamt som ei stork.
Underleg, so vidsynt han vart.
Han kan endåtil telja sauene til grannen.

Olav H. Hauge

Har ikkje lagt ut eit Karin Boye dikt sidan juni i fjor, på tide med eit no...

Kvällstilla

Känn så nära Verkligheten bor.
Hon andas här intill
i kvällar utan vind.
Hon kanske visar sig när ingen tror.
Solen glider över gräs och häll.
I hennes tysta lek
är livets ande gömd.
Så nära var han aldrig som i kväll.
Jag har mött en främmande, som teg.
Om jag räckt ut min hand,
jag snuddat vid hans själ,
när vi gick om varann med skygga steg.

Karin Boye

Si Ingebjørg Bratland slapp ein ny sang denne veka er det sjølvsagt den eg vil dele i dag...

Ingebjørg Bratland

Stjernene

Eg har berre posta tre av Jens Bjørneboe sine dikt, her kjem eit fjerde...

SØSTRENE 

Langs veggene i høy spalièr
er klatret opp et rosenflor,
og solbærbusk og epletre
beskytter huset hvor vi bor.
En nyfødt pike og en mor
og rosenstokk ved rosenstokk
på samme underlige jord,
er mere enn mirakel nok!
Og stenger jeg mot havens luft,
så puster jeg her inne
en evig-vårlig blomsterduft
av spebarn og av kvinne.
En evighet av melk og ro,
en nyfødt pike og en mor.
Hvor de er søstre begge to,
en bitte liten og en stor!

Jens Bjørneboe

Her kjem eit Vinje dikt...

Ved Rondane

No seer eg atter slike Fjøll og Dalar,
som deim eg i min fyrste Ungdom saag, 
og sama Vind den heite Panna 'svalar; 
og Gullet ligg paa Snjo, som fyrr det laag.
Det er eit Barnemaal, som til meg talar, 
og gjer' meg tankefull, men endaa fjaag
Med Ungdomsminni er den Tala blandad: 
Det strøymer paa meg, so eg knapt kan anda.

Ja, Livet strøymer paa meg, som det strøymde,
naar under Snjo eg saag det grøne Straa.
Eg drøymer no, som fyrr eg altid drøymde,
naar slike Fjøll eg saag i Lufti blaa.
Eg gløymer Dagsens Strid, som fyrr eg gløymde,
naar eg mot Kveld af Sol eit Glimt fekk sjaa.
Eg finner vel eit Hus, som vil meg hysa,
naar Soli heim mot Notti vil meg lysa.

Alt er som fyrr, men det er meir forklaarat, 
so Dagsens Ljos meg synest meire bjart. 
Og det, som beit og skar meg, so det saarat, 
det gjerer sjølve Skuggen mindre svart; 
sjølv det, som til at synda tidt meg daarat, 
sjølv det gjer' harde Fjøllet mindre hardt.
Forsonad' koma atter gamle Tankar: 
det sama Hjarta er, som eldre bankar.

Og kver ein Stein eg som ein Kjenning finner,
for slik var den, eg flaug ikring som Gut. 
Som det var Kjæmpur spyr eg, kven som vinner
af den og denne andre haage Nut. 
Alt minner meg; det minner, og det minner,
til Soli ned i Snjoen sloknar ut.
Og inn i siste Svevn meg eigong huggar 
dei gamle Minni og dei gamle Skuggar.

Vinje

Her kjem nokre ord av Vilhelm Krag...

Skaal

Det er saa underligt, at just de bedste
iblandt os skal det gaa saa daarligt.
Ja -- det er saa rent meningsløst altsammen,
at man ei mer kan ta det helt alvorligt.

Nei, lad os le og drikke blank champagne,
naar det blir rigtig galt og altfor trist.
Og, mine venner, lad os sammen skaale
for livet denne bittre humorist.

Vilhelm Krag

På tide med eit av Henrik Wergeland sine dikt...

Flua

Gud gjorde vesle flua,
og jeg kan drepe den,
men se, på himmelvekta
veier den jo likt med meg.
Så lærer gode Henrik,
gi trygghet, livd og ly,
og se deg selv i slekt med
luftens aller minste fly.

Gud gir den vesle flua mat,
han sørger og for meg.
Men ville pine stakkars kre
gjør bare ondskap glad:
Så lærer gode Henrik,
gi trygghet, livd og ly,
og se deg selv i slekt med
luftens aller minste fly.

H Wergeland

Lars Saabye-Christensen har skrevet diktet eg legg ut i dag...

Far på kjøkkenet

far på kjøkkenet, morgen
han dekker fremdeles på til to
han synes hun fortjener det
dessuten blir det mindre ensomt
på den måten
det er som om hun kunne komme
hvert øyeblikk, sette seg
og tenne lyset mellom dem
akkurat slik hun pleier
slik hun pleide
han dekker fremdeles på til to
han dekker på til henne
med kjærlighet i hvert bestikk

Lars Saabye-Christensen