DAG 2 AV 10 MED JAKOB SANDE...

På dag 2 har eg ikkje heilt klart å bestemme meg for kva eg skulle velge… Når eg vil vise Jakob Sande som vise- forfattaren med dei vare, varme skildringane av ungar i vår og sommar sol så er det to tekstar som kjem i tankane, to tekstar så jamn sterke og viktige at eg vel å ta med begge i dag…

DEN VESLE GJENTA OG FOLUNGEN

Når humla spelar i sommardagen

og solgangsvinden i graset går,

då stabbar oppå imot hamnehagen

ei lita gjente på  fire år.

Den vesle folungen ventar på  ho

i skuggen under ein gamal hegg.

Han spring til møtes straks han får sjå ho

og helsar glad med sin vesle knegg.

Fyrst lyt dei pynta seg litevetta

som skikken er når det ber i dans.

Han nuppar henne i tussefletta,

ho driv og steller med luggen hans,

So stryk ho varsamt den mjuke mulen

med eine handa si, og med hi

ho rettar honom kakesmulen

som ho har gøymt på i lomma si.

Og so går leiken på kjende trakter

i hopp og sprang over stokk og stein.

Dei sprett og dansar med kåte fakter

på sine grannlagde lange bein.

Og han flyg føre og ho flyg etter

på  slette marka i tråv og kut,

so vinden plystrar, og svans og fletter

i laus lufta står ende ut.

Men heit er dagen og lei er kleggen

for den som liten i livet er,

og skuggen lokkar ved gamleheggen,

og mjukt er graset ved rota der.

Ein småfugl kvitrar og syng på greina,

og glytter nyfiken på dei to.

Han strekkjer frå seg dei lange beina,

og trygt ,mot halsen hans sovnar ho.

Jakob Sande

Neste tekst eg vil dela med dåke i dag, er…

FLØYTELÅT

Selja står saftgrøn og sevjemjuk,

kvistfri og ferdig til fløytebruk

  for hage smågutehender.

Tonen kjem smygande, mjuk og var,

aukar i kraft og fær døyvde svar

  langt borte frå andre grender,

Solgylt og djup med ein eim av vår,

slørd som i lengt og vemodig sår

  han skiftande stig og bårar.

Gåta om livet ligg løynt der i

jorbundne krefter som gjer seg fri,

  løyst ut gjenom tusen vårar.

Småfuglen tagnar i skogen då,

undrande sit han og lyer på

  og gløymer seg lange stunder.

Barnet som stabbar i garden lær,

undrar seg på kva vel dette er

  for spelande, blankt vedunder.

Frostvar på tun står ein gamal mann,

minnest den gong då ogso han

  sprang berrføtt i fjell og finne.

Tonane leikar i hugen hans,

augo står fjerne med dimslørd glans

  mot barndommens bleike minne.

                 Jakob Sande